Quantcast
Channel: Orientación en Galicia
Viewing all 828 articles
Browse latest View live

#ClaustroDeTronos


Escola Galega de Saúde para Cidadáns

0
0



Escola Galega de Saúde para Cidadáns




Recomendacións de actividade física, sedentarismo e tempo de pantalla para poboación adulta entre 18 e 64 anos

Xente con vida


Consulte ao seu médico antes de comezar un programa de exercicio físico ou de aumentar a intensidade e/ou cantidade de actividade física.


Observacións iniciais

Estas directrices son válidas para todos os adultos sans de 18 a 64 anos de idade, a menos que o seu estado médico aconselle o contrario.


Tamén se poden aplicar aos adultos con certas enfermidades crónicas ou discapacidades cando sexan debidamente avaliados e aconsellados por un profesional da saúde.


As mulleres, durante o embarazo e o puerperio, e as persoas con trastornos cardíacos deberían adoptar precaucións adicionais e pedir asesoramento médico.


Para mellorar e/ou manter a saúde e a condición física é esencial que a maioría dos adultos realicen un programa regular de exercicio que inclúa actividades de resistencia cardiorrespiratoria, fortalecemento muscular, flexibilidade e exercicio neuromotor, máis aló das actividades físicas da vida diaria.


En conxunto, os beneficios da actividade física e do cumprimento das recomendacións anteriores superan os posibles riscos.



As recomendacións que se expoñen a continuación deben alcanzarse progresivamente.

A. Con respecto á resistencia cardiorrespiratoria:

Realizar exercicio físico de tipo cardiorrespiratorio de intensidade moderada, de 30 a 60 minutos/día, polo menos 5 días por semana, para alcanzar un total de polo menos 150 minutos cada semana, ou, un adestramento de exercicio físico cardiorrespiratorio de intensidade igual ou superior a vigorosa-forte**, durante de 20 a 60 minutos/día durante polo menos 3 días á semana, para alcanzar un total de polo menos 75 minutos á semana, ou, unha combinación equivalente de exercicio cardiorrespiratorio de intensidade moderada e vigorosa-forte.

*Actividade física aeróbica de intensidade moderada (de 3 a 5.9 MET-min):Aumenta a sensación de calor e comezas a suar; aumenta tamén o ritmo cardíaco e o respiratorio pero aínda se pode falar sen sentir que falta o aire. Por exemplo: camiñando a paso lixeiro (máis de 6 km/h) ou paseando en bicicleta (16-19 km/h).



**Actividade física aeróbica de intensidade forte-vigorosa (de 6 a 8,7 MET-min): A sensación de calor e suor é máis forte. O ritmo cardíaco é máis elevado e costa máis respirar, polo que resulta difícil falar mentres se practica. Por exemplo, correr ou ir en bicicleta pedaleando rapidamente.


B. Con respecto aos exercicios de fortalecemento muscular



De 2-3 días/semana, os adultos tamén deben realizar exercicios de fortalecemento muscular para cada un dos principais grupos musculares (pernas, coxa, cadeira, tronco, antebrazo e brazo).


C. Con respecto aos exercicios de flexibilidade

Para manter o rango de movemento articular, é necesario realizar unha serie de exercicios de flexibilidade para cada unha das principais articulacións, polo menos de 2 a 3 días por semana. Agora ben, os mellores resultados obtéñense cando os exercicios se realizan a diario.


D. Con respecto á aptitude neuromotora (equilibrio, axilidade, coordinación, marcha)

A eficacia da práctica de exercicio neuromuscular en poboación nova e de mediana idade non se estableceu, pero é moi probable que proporcione numerosos e necesarios beneficios para a saúde nestas idades. Para manter a aptitude neuromuscular recoméndase dedicar de 2 a 3 días á semana e durante 20-30 minutos por sesión, exercicios que impliquen habilidades motoras de aptitude neuromotora: equilibrio, axilidade, coordinación, adestramento propioceptivo, etc.


E. Sedentarismo e tempo de visualización de pantallas

Ademais de facer exercicio con regularidade, tamén se obteñen beneficios para a saúde coa redución do tempo dedicado a actividades sedentarias e tamén ao intercalar períodos de actividade física durante os períodos sedentarios.


Enténdese por comportamento sedentario aquela actividade que implica pouco ou ningún movemento ou actividade física e que teñen un gasto enerxético moi baixo. Exemplos: estar sentado, ver a tele, xogar a videoxogos, ir sentado no coche, utilizar o computador, traballar sentado, etc.



Recoméndase:

Reducir os períodos sedentarios prolongados de máis de 2 horas seguidas, realizando descansos activos, cada ½ hora se fose posible, dando un leve paseo, realizando estiramentos, etc.


Fomentar o transporte activo (andando, en bicicleta,...) limitando o uso de automóbiles para as situacións estritamente necesarias.


Limitar o tempo de pantalla (televisión, tabletas, consolas, teléfonos ou computadores).


Proxecto EDIA. Guía de atención á diversidade

0
0



cedec


“Guía de Atención á diversidade” de proxecto EDIA familias e aos profesionais da educación recursos educativos abertos que inclúen experiencias, coñecementos e fontes de referencia acerca da atención á diversidade na aula.


Os 20 REA que compoñen o recurso son o resultado das achegas derivadas da colaboración de profesionais da educación e orientación educativas con profesores, organizacións sen ánimo de lucro, institucións oficiais e asociacións de familiares.


A guía está organizada en fichas monográficas, todas cunha mesma estrutura. Os contidos organízanse en tres grandes bloques: Necesidades educativas especiais, Dificultades de aprendizaxe e Altas capacidades Intelectuais.


A guía de atención á diversidade é un proxecto aberto en continua revisión e actualización e que crece coas achegas de todos os sectores educativos.



Acceso ao contido completo


Calendario escolar 2017-2018

0
0

Hai saída. Material educativo para a prevención da violencia de xénero

Concentrarse na era da distracción

abalarMóbil. Unha mellor opción fronte aos grupos de WhatsApp

0
0



Xunta de Galicia


A Xunta de Galicia, coa finalidade de aumentar o acercamento entre o profesorado e as familias, ofrece abalarMóbil. Trátase dunha aplicación que permite ás familias consultar a información dos seus fillos a través do teléfono móbil dende calquera lugar, de forma cómoda e rápida.


Esta aplicación nace no contexto do Proxecto Abalar, un compromiso da Administración galega coa cidadanía galega, no ámbito da integración das novas tecnoloxías na práctica educativa, para acadar unha resposta integral e de futuro aos retos que presenta a educación do noso alumnado na sociedade dixital do século XXI. 


abalarMóbil é unha aplicación que se pode instalar tanto no teléfono móbil como nunha tablet, e que permite ás familias consultar a información de calquera dos seus fillos a través destes dispositivos.


A descarga desta aplicación faise dende Apple store (se o sistema operativo é IOS) ou dende Play Store (se o sistema operativo é Android). 


As familias que descarguen abalarMóbil van a poder dispoñer das seguintes funcionalidades: 

Acceder aos datos persoais

Consultar as cualificacións

Consultar e xustificar as faltas de asistencia

Consultar as faltas de conduta

Solicitar unha cita de titoría

Consultar os datos do centro educativo

Consultar os avisos ou notificacións por parte do profesorado ou do centro educativo.

Consultar as  incidencias creadas polo profesorado

Modificar o idioma da aplicación


A aplicación abalarMóbil está dispoñible para os pais, nais e titores legais do alumnado matriculado nos centros educativos de Galicia de educación infantil, primaria, secundaria, bacharelato e ciclos formativos. Tamén poden acceder os estudantes cando son legalmente responsables de si mesmos.


Están a disposición das familias unha guía, na que se mostran as diferentes funcionalidades e servizos que os representantes legais poden utilizar dende o seu teléfono móbil, e un formulario para realizar consultas ou  tramitar incidencias relacionadas coa aplicación abalarMóbil.



Que facer cando se está triste: forzarse a saír máis ou sorrir non é o mellor

0
0



20 minutos



Cando un pasa por un mal momento e a tristeza invádelle é fácil escoitar aquilo de' sal máis', 'fai cousas diferentes', 'trata de sorrir'... Consellos de boa vontade que, con todo, non adoitan ser a mellor opción á hora de superar unha fochanca.


presión por sentirse optimista pode facer que unha persoa se sinta atafegada, mentres que aceptar os estados de ánimo máis escuros pode realmente facer que se sinta mellor a longo prazo, segundo unha a nova investigación de a Universidade de California en Berkeley (Estados Unidos).


"Atopamos que as persoas que habitualmente aceptan as súas emocións negativas experimentan menos emocións negativas, o que redunda nunha mellor saúde psicolóxica", explica a autora principal do estudo Iris Mauss, profesora asociada de psicoloxía na UC Berkeley.


Neste punto, os investigadores só poden especular sobre por que aceptar as súas emocións sen alegría pode desactivalos, como as nubes escuras que pasan rapidamente fronte ao sol e se afastan. "Tal vez se vostede ten unha actitude de aceptación cara ás emocións negativas non lles outorgue tanta atención (explica Mauss). E quizais, se estás constantemente xulgando as túas emocións, a negatividad pode amontoarse".


O estudo, realizado e publicado en Journal of Personality and Social Psychology, analizou o vínculo entre a aceptación emocional e a saúde psicolóxica en máis de 1.300 adultos na área da Bahía de San Francisco e a área metropolitana de Denver.


Os resultados suxiren que as persoas que comunmente se resisten a recoñecer as súas emocións máis escuras, ou xulgalas con dureza, poden terminar sentíndose máis tensas psicoloxicamente.


Pola contra, aqueles que polo xeral permiten que sentimentos tan sombríos como a tristeza, a decepción e o resentimento maniféstense e sigan o seu curso teñen menos síntomas de trastorno do estado de ánimo que os que os censuran e tentan afastalos, mesmo pasados seis meses.


"Como nos acheguemos a nosas propias reaccións emocionais negativas é realmente importante para o noso benestar xeral (explica o autor principal do estudo, Brett Ford, profesor asistente de psicoloxía da Universidade de Toronto). As persoas que aceptan estas emocións sen xulgar ou tratar de cambialas son capaces de lidar coa súa tensión con máis éxito".



Tres estudos

Levaronse a cabo tres estudos separados sobre diversos grupos, tanto no laboratorio como online tendo en conta a idade, o xénero, o status socioeconómico e outras variables demográficas dos participantes e descartáronse os factores que puidesen nesgar os resultados.


No primeiro estudo, máis de 1.000 participantes completaron as enquisas cualificando o seu grao de acordo con declaracións tales como dígome a min mesmo que non debería estar a sentir a forma en que estou a sentir". Aqueles que, por regra xeral, non se sentían mal por sentirse mal, mostraban niveis máis altos de benestar.


Posteriormente, en laboratorio máis de 150 participantes tiveron a tarefa de entregar un vídeo de tres minutos a un panel de xuíces como parte dunha solicitude de traballo simulada, encomiando as súas habilidades de comunicación e outras cualificacións pertinentes. Déuselles dous minutos para prepararse. Despois de completar a tarefa, os participantes cualificaron as súas emocións sobre a proba. O grupo que evita os sentimentos negativos reportou máis anguria que os seus pares máis aceptantes.


No estudo final, máis de 200 persoas levaron un diario sobre as súas experiencias máis atafegantes durante un período de dúas semanas. Cando foron enquisados acerca da súa saúde psicolóxica seis meses despois, os que tipicamente evitaban as emocións negativas reportaron máis síntomas do trastorno do estado de ánimo que os seus compañeiros que non o facían.



Agora, os investigadores planean estudar factores como a cultura e a educación para comprender mellor por que algunhas persoas aceptan máis os altibaixos emocionais que outros. "Preguntando aos pais sobre as súas actitudes sobre as emocións dos seus fillos, podemos ser capaces de predicir como os seus fillos senten acerca das súas emocións, e como iso podería afectar a saúde mental dos seus fillos", conclúe Mauss.


Plan Director

0
0



O Plan, impulsado desde Delegación do Goberno en Galicia e a Alta Inspección de Educación, ofrece aos centros docentes a posibilidade de solicitar charlas informativas/formativas sobre temáticas como: acoso escolar, drogas e alcol, violencia de xénero, novas tecnoloxías, bandas xuvenís, etc.; charlas impartidas por persoas expertas das Forzas e Corpos de Seguridade do Estado e dirixidas ao conxunto da comunidade educativa (alumnado, profesorado, familias).


Para facilitar a participación dos centros docentes nas actuacións incluídas no Plan Director para a convivencia e a mellora da seguridade nos centros educativos e nos seus contornos durante o curso 2017-2018, achégase a seguinte documentación:


Xunta de Galicia


Vantaxes educativas de Telegram fronte WhatsApp

0
0



Jesús Hernández :: Crea y aprende con Laura


No caso do noso IES, cabe sinalar que temos moitas cuestións organizativas ao redor do seu uso:


Equipos educativos: supuxo unha comodidade para os titores (mesmo para os que se mostraban máis reticentes) ao poder obter información inmediata sobre os seus alumnos sen ter que facilitar o seu número de teléfonoa compañeiros que non desexaban.


Equipos de difusión en redes: cando o centro desexaba difundir algunha información nas redes, a parte das canles habituais, empregaba un grupo de voluntarios (docentes, alumnos e familias) que rebotaban as mensaxes en distintas redes.


Canle de Telegram: o centro posúe unha Canle de Telegram para difundir todo tipo de comunicados coas familias sen necesidade de facilitar ningún teléfono nin de crear un chat inabarcable no que a información circula, neste caso, unidireccionalmente, e que serve de complemento á web do centro e ás circulares informativas en formato tradicional de papel (pretendemos reducilas ao estritamente necesario).


Grupos de titoría e/ou áreas: os profesores que o desexan poden crear grupos ou canles cos seus alumnos para a realización de actividades sen necesidade de facilitarlles o seu teléfono.


Equipo directivo: o grupo directivo do centro comunícase de maneira inmediata a través dun grupo, o que facilitou a coordinación e comunicación sen prexuízo doutras maneiras.

Este pasado curso dinamizamos algúns cursos educativos para docentes a través desta ferramenta que logrou, mediante un bo uso, espertar grupos e docentes en algo tan complexo como é manter a implicación en cursos a distancia ao personalizalos.

Visitando museos sen saír da clase

0
0

sm conectados


Seguro que se pensas na túa época de estudante no colexio lembras con agarimo a emoción que sentías cando ías de excursión a visitar un museo. Desgraciadamente, estas visitas téñense que circunscribir a unha contorna próxima ao colexio, ou ben ás que se poden realizar durante unha excursión como as das viaxes de fin de curso, polo que é imposible visitar todos os museos que che gustaría coñecer xunto aos teus alumnos.


Grazas ao uso de internet podes facer visitas virtuais coas que ofrecer aos teus alumnos unha experiencia moi realista, con moitas posibilidades, e coa enorme vantaxe de liquidar o problema da distancia. Estes son algúns dos museos que ofrecen esta posibilidade. Se coñeces algún que non apareza na listaxe dinolo nun comentario e engadirémolo a esta listaxe para que todos poidades facer uso del na aula.


Museo sefardí de Toledo

Mediante este enlace poderás visitar as salas, coñecer con gran detalle cada unha das obras que aloxa, adquirir información ampliada sobre elas. Unha visita (virtual) obrigada para coñecer mellor a historia de España.


Museo Sorolla de Madrid

Joaquín Sorolla foi un dos grandes xenios do realismo na pintura española. Con sede en Madrid este museo é unha visita que permite coñecer perfectamente non só a obra deste xenial artista, senón tamén a época na que viviu e as características da obra que creou. Recomendámosvos a visita virtual coa que, seguro, os vosos alumnos aprenderán moitísimo.


Museo de Antropoloxía de Madrid

Este museo ofrece a posibilidade de coñecer como foi o desenvolvemento das civilizacións humanas desde as súas orixes. Grazas á posibilidade de realizar a visita virtual poderedes coñecer as diferentes salas, os obxectos que se atopan nelas, etc.


Museo de Ciencias Naturais


Exposición “Minerais, fósiles e evolución humana” http://mncn.s3.amazonaws.com/mncnexpo/scb/mncnexpoES_standalone.html


Este museo ofrece algunhas pezas que sorprenderán aos teus alumnos, e que lles permitirán coñecer moito mellor os contidos que aprenden en clase. Sen dúbida, unha experiencia da que poderás obter moitísimos beneficios.


Museo Picasso de Málaga

Coñecer a obra dun dos maiores xenios da pintura española é unha materia obrigatoria. Con sede física en Málaga, agora xa non hai escusa para non coñecer o museo e as obras que alberga.


Museo do Prado

O Museo do Prado, con máis de 8000 obras na súa colección permanente, está considerada como a mellor pinacoteca do mundo. Mediante esta visita virtual podras coñecelas todas, obter información complementaria e exploralas cun gran nivel de detalle.


Museo de arte Thyssen-Bornemisza

Con sede en Madrid, case ás portas do Museo do Prado, atopamos outro museo que é visita obrigada para os turistas que visitan a capital de España. Nesta visita virtual poderás coñecer xunto aos teus alumnos a colección permanente, así como as exposicións que organizan ao longo do ano.


Museo Dalí

A obra de Salvador Dalí é un referente para a amantes da arte do século XX. A súa figura segue sendo admirada e a súa obra segue estando á vangarda da arte. Grazas a este enlace podes coñecer o museo que ten sede en Barcelona.


Museo de Louvre

Os expertos coinciden en que a segunda mellor pinacoteca do mundo é o Museo de Louvre en París. A distancia xa non é unha escusa para coñecer as obras que contén.


National Gallery of Art

A terceira mellor pinacoteca do mundo ten que ter un lugar nesta listaxe. Poderás coñecer as obras que alberga con información ampliada (en inglés) para moitas delas.


Museo Británico

O Museo Británico de Londres contén obras dun valor incalculable das máis diversas civilizacións que poboaron a Terra. Unha visita obrigada si pasas uns días en Londres, e agora tamén desde a túa clase xunto aos teus alumnos.


Museo do Holocausto (USA)

A mellor maneira de evitar que se produzan os erros do pasado é ter moi presente a historia que vivimos. Este museo, con sede en Estados Unidos, recolle unha colección permanente que pode visitarse virtualmente e que nos permite pór rostro aos que sufriron a barbarie.


Museo Olímpico

As olimpíadas non son só unha celebración deportiva. Representan a unión dos pobos e a constante superación do ser humano. Nesta visita poderás coñecer os diferentes deportes que forman parte das olimpíadas, poderás ver vídeos e coñecer aos atletas máis destacados ao longo da historia para cada unha das disciplinas.


Museo Exipcio

O museo Exipcio do Cairo recolle obras e información sobre unha das civilizacións que máis admiración causa nos nosos alumnos. Aprovéitache disto e realiza unha visita virtual ás súas salas e ás obras que albergan.


O Vaticano


O Vaticano contén algunhas das obras cume dos maiores xenios do Renacemento. Ademais, o seu valor arquitectónico é dun gran interese, polo que esta visita virtual pode ser unha grande experiencia para os teus alumnos.


Os orientadores advirten ao Congreso de que faltan recursos para atender a diversidade

0
0



La opinión de Málaga


A Unesco recomenda que haxa polo menos un psicopedagogo nos colexios por cada 250 nenos, pero en España a media sitúase nun por cada 750


O sistema educativo ten que adaptarse aos novos tempos para dar a resposta que cada estudante require, sobre todo cando hai escolares que requiren unha atención especial, de acordo ás súas necesidades. Con todo, a situación actual dista moito do que sería ideal, a xuízo dos psicopedagogos e orientadores integrados na organización COPOE, que advertiu aos distintos grupos políticos con representación no Congreso da necesidade de aumentar os recursos para atender a diversidade.


Nos colexios españois están matriculados máis de 34.900 nenos que requiren dunha resposta pedagóxica adaptada ao seu perfil madurativo, capacidade e actitudes específicas. Son estudantes de ensinos obrigatorios que polas súas especiais características atópanse a un nivel diferente ao dos seus compañeiros; seguen outros ritmos e pautas de aprendizaxe e, por tanto, a súa experiencia didáctica presenta unhas condicións moi particulares. Son os alumnos con Necesidades Específicas de Apoio Educativo (NEAE), unha poboación estudantil que en Andalucía supera os 7.170 menores, en torno ao 20% do total nacional.


A presidenta de COPOE e profesora de Didáctica da Universidade de Málaga, Ana Cobos, explica que «na diversidade estamos todos, porque todos podemos ter algunha dalgún tipo». Por diversidade enténdese, por exemplo, a atención que precisa un neno coyunturalmente nun momento de tránsito de separación ou un neno inmigrante que acaba de chegar. E tamén existen outras diversidades estruturais ou permanentes, como algunha discapacidade. «Nese continuo, onde todos podemos estar é onde temos que traballar tentando que cada mozo teña unha resposta mellor para optimizar o seu potencial, para que cada persoa dea o máximo do que poida conseguir para a vida, os seus obxectivos vitais e o seu proxecto de vida», insiste.


A Unesco di que para lograr unha educación de calidade é necesario que cada centro conte cun orientador por cada 250 alumnos. En España, a media sitúase nun por cada 750 escolares. «Andalucía anda por estas cifras», informa Cobos, que aposta pola necesidade de achegar máis recursos aos centros na procura dun enfoque integrador na realidade da aula para o alumnado con necesidades educativas especiais.


«Por unha banda trátase de reforzar os medios para que os equipos de especialistas poidan sacar o máximo partido ao seu traballo e que, paralelamente, apóstese de maneira clara por enfoques pedagóxicos inclusivos, tal e como contempla a lexislación. A idea debe ser construír no marco da clase, sen segmentar e sen marcar diferenzas, favorecendo en todo momento a conexión do alumno cos seus compañeiros», indicou.


Segundo Cobos, Málaga é especialmente inclusiva. É unha provincia na que a atención á diversidade tende a levar na aula ordinaria. Aulas específicas hai tamén en toda a provincia.


Criterios homoxéneos

A Confederación de Organizacións de Psicopedagoxía e Orientación de España sostén que tamén é fundamental a homoxeneización de criterios en todo o país. «En España temos 17 sistemas educativos distintos, tantos como comunidades autónomas», sinala.


Os responsables de COPOE reuníronse nas últimas semanas con representantes dos distintos grupos parlamentarios. «Achegámonos porque se puxo en marcha unha subcomisión de educación coa intención de pór en marcha o pacto educativo», concreta Cobos. «Ofrecémonos a participar neste pacto desde a nosa perspectiva como especialistas en psicopedagoxía e recibimos respostas moi dispares», sinala a profesora, que recoñece que a que máis interese mostrou foi a deputada do PSOE Luz Martínez, «que compartía todas as nosas propostas». Os orientadores comprometéronse a achegar información sobre a situación que vive o sector.

Os alumnos que non compiten teñen unha mellor saúde mental

0
0

O pioneiro da aprendizaxe cooperativa David Johnson aclara por que todas as escolas deberían implantar ese modelo.



El país


Nos anos 60 David Johnson (Indiana, 1940) e o seu irmán Roger comezaron unha cruzada contra a aprendizaxe competitiva e individualista que imperaba nas escolas de Estados Unidos. O seu obxectivo era dar a volta á crenza de que só os máis aptos sobreviven e demostrar que a aprendizaxe cooperativa era a clave para encaixar na sociedade, atopar un emprego no futuro e saber sobreporse á ansiedade. Fundaron o Centro de Aprendizaxe Cooperativa da Universidade de Minnesota e desde entón publicaron máis de 100 investigacións e formaron a máis dun millón de profesores de diferentes partes do mundo. Hoxe teñen centros formativos en Shanghái, Xapón, Noruega ou España, onde se ensina unha metodoloxía desenvolvida por eles e construída sobre cinco alicerces. 


Considerados os pais da aprendizaxe cooperativa, os irmáns Johnson foron os primeiros en recompilar e contrastar máis de 550 estudos publicados sobre o tema desde 1898 para elaborar despois as súas propias investigacións, un traballo polo que recibiron máis dunha decena de premios, entre eles o Brock International Prize for Education en 2007, concedido pola Universidade de Oklahoma.


David Johson, profesor de Psicoloxía Educacional na Universidade de Minnesota, contestou as preguntas deste diario no I Congreso de Innovación Educativa celebrado hai dúas semanas en Zaragoza e organizado polo Goberno de Aragón, un foro de dous días ao que acudiron 1.400 profesores para intercambiar experiencias sobre as últimas metodoloxías na aula.


Pregunta. Que é a aprendizaxe cooperativa e por que se debería usar nas escolas?

Resposta. Moita xente ten unha idea equivocada. Xuntar a persoas na mesma habitación, sentalas en círculo e dicirlles que son un grupo non quere dicir que vaian cooperar de forma efectiva. É necesario que se dean cinco elementos esenciais que son os que integran a nosa metodoloxía. O máis importante é a interdependencia positiva, que implica que todos os integrantes do grupo perciban que o éxito individual non se dará si non triunfan todos. Si uno falla, todos perden. A clave é entender que os esforzos individuais non serán en beneficio propio, senón do grupo. Este método de traballo consegue que as persoas se preocupen polo éxito dos demais, un elemento básico para a convivencia. Si as escolas promoven a cultura de ser o número uno, á vez están a animar a eses mesmos alumnos a desalentar e obstruir os esforzos dos outros. Nas competicións só gañan uns poucos.


P. Os seus estudos demostraron que a competitividade entre alumnos non mellora os resultados académicos. Por que segue instalado ese sistema nas escolas?

R. A mediados do sesenta cando Roger e eu comezamos a interesarnos polo tema, a competitividade e o individualismo dominaban os sistemas de ensino en primaria, secundaria e na Universidade. Era o chamado darwinismo social, que consiste en aplicar a teoría da evolución de Darwin ao campo educativo: os estudantes teñen que aprender a sobrevivir nun mundo no que uns se comen a outros e só os máis aptos sobreviven. Nese momento, a aprendizaxe cooperativa era relativamente descoñecido e ignorado polos educadores. Afortunadamente, hoxe é unha das metodoloxías escollidas en todos os niveis educativos. É moi raro atopar a un profesor que non coñeza este tipo de aprendizaxe.


P. Cal é o principal problema que se dá nas aulas?

R. Ignórase completamente a interacción entre os estudantes. Os programas de formación do profesorado destinan a maior parte do tempo a ensinar aos docentes a lidar cos alumnos e móstranlles como deben reaccionar aos materiais de clase. Con todo, a interacción entre os alumnos é esencial e di moito de como aprenderán ou de canta autoestima serán capaces de adquirir. Non ten sentido que os estudantes compitan entre eles para ver quen saca un sobresaliente e sitúase por encima dos demais. Ese modelo caducou e até as empresas tecnolóxicas como IBM contratan aos que saben traballar en grupo. A principios dos 2000 unha investigación dunha consultora sinalou que o principal motivo polo que os estadounidenses deixan o seu traballo é a falta de habilidades sociais do seu xefe. O individualismo xa non vale. 


P. Por que se lles considera os pais da aprendizaxe cooperativa? Que achegaron que non fixesen as investigacións previas?

R. Pódesenos considerar os pioneiros da aprendizaxe cooperativa da idade moderna, pero antes de nós houbo decenas de autores. O filósofo romano Séneca avogaba por este tipo de aprendizaxe con afirmacións como Qui docet discet, que quere dicir que o que ensina aprende dúas veces. No movemento pola escola pública dos Estados Unidos de comezos do século XIX tamén houbo unha forte defensa desta corrente. Non é algo novo. O feito de enfrontarse a puntos de vista opostos xera incerteza e conduce á persoa a buscar máis información  para conseguir unha conclusión máis refinada e razoada. Ademais, os nosos estudos demostran que o alumno debe reestruturar a información para retela na memoria e unha forma de logralo é explicar algo en voz alta a un terceiro. 


P. Dos seus estudos despréndese que a aprendizaxe cooperativa esixe máis esforzo e a pesar diso resulta máis atractivo para os estudantes. 

R. Os beneficios pódense dividir en tres grandes grupos: un maior esforzo para o logro, unha mellora das relacións interpersoais e tamén da saúde psicolóxica. O cooperativo é máis complexo que o individualista porque o alumno ten que conectar ao mesmo tempo coa tarefa que debe realizar e co grupo. Os membros do equipo teñen que aprender a liderar, a decantarse por un punto de vista, a comunicar ou a manexar os conflitos. As nosas investigacións demostran que traballan máis duro cando o fan en grupo que en solitario. Aumenta a retención de información, teñen maior capacidade para desenvolver argumentos, maior motivación para seguir aprendendo despois de clase e mellores estratexias para a resolución de problemas. 


P. Parece que os estudantes que cooperan saben manexar mellor o seu carácter e teñen maior resistencia á ansiedade. Por que?

R. Cada vez que dous estudantes traballan xuntos, a relación cambia: enténdense mellor, acéptanse e apóianse mutuamente tanto no académico como no persoal. Cando non compiten, mellora a súa saúde mental; gañan autoestima e mellora a súa habilidade para lidar coa tensión. O grao de vinculación emocional entre os estudantes ten un profundo efecto no seu comportamento na aula. Canto máis positiva é esa relación, menores son as taxas de absentismo e de abandono. O sentimento de responsabilidade sobre o grupo incentiva as ganas de emprender proxectos de maior dificultade e mellora a motivación e a persistencia para alcanzar unha meta conxunta. O grupo sente unido fronte a ataques externos ou críticas e crece o compromiso polo crecemento persoal e académico do resto de membros do equipo. Os nenos que requiren tratamento psicolóxico adoitan ter menos amigos e as súas amizades son menos estables a longo prazo. A esencia da saúde psicolóxica é a habilidade de construír, manter e modificar as relacións cos demais para conseguir determinados obxectivos. Os que non son capaces de xestionalo adoitan presentar maiores niveis de ansiedade, depresión, frustración e sentimentos de soidade. Son menos produtivos e máis inefectivos en combater a adversidade. 


Como identificar noticias falsas - IFLA

0
0
A IFLA (International Federation of Library Associations and Institutions) publicou hai un tempo esta infografía na que se lembran algúns aspectos a ter en conta á hora de valorar a información e a fiabilidade das noticias: How To Spot Sake News .


Traducida ao galego, lembrámola nestes comezos de curso como unha ferramenta para a imprescindible alfabetización en información, na que podemos ir introducindo ao alumnado desde ben pequenos, e aproveitando o interese polos temas que xorden no medio ou no transcurso das investigacións que realicen nas diferentes fases dos seus traballos.  (Agradecemos a Manuel Iglesias Fernández a tradución ao noso idioma).





Bibliotecas escolares de Galicia


Como actúa o noso cerebro ante unha situación na que periga a vida?

0
0

O cerebro usa un 'atallo' para enviar unha alarma 'ultrarrápida'á amígdala, a área encargada de procesar o medo, entre outras emocións.

A investigación publicada este 2017 axuda a entender mellor trastornos como a ansiedade ou as fobias, e outras enfermidades actualmente difíciles de tratar.





20 minutos

Aínda que o cerebro humano segue sendo un gran descoñecido, aos poucos a ciencia logra desvelar algúns enigmas sobre el, como a forma en que actúa nunha situación na que interpretamos que a nosa vida pode verse en perigo .


Durante este 2017, un equipo internacional de científicos descubriu  que, ante situacións perigosas ou que poidan supor unha ameaza para a nosa vida, o cerebro usa un 'atallo' para enviar unha alarma 'ultrarrápida'á amígdala, a área encargada de procesar o medo, entre outras emocións.


Esta investigación, que foi publicada en Nature  Neuroscience, axuda a entender mellor trastornos como a ansiedade ou as fobias, e outras enfermidades actualmente difíciles de tratar.


A amígdala é unha das partes máis profundas do cerebro, que, desde o punto de vista evolutivo, conta con estruturas  subcorticais antigas, como, ademais da amígdala, o hipocampo, e outras posteriores como a cortiza, a parte externa que cobre os dous hemisferios.


"O circuíto que chega á amígdala é como a calzada dunha cidade romana. Sobre ela pasaron moitas outras civilizacións pero aínda segue en uso", defende Bryan Strange, director do Laboratorio de Neurociencia Clínica do Centro de Tecnoloxía Biomédica da Universidade Politécnica de Madrid (CTB-UPM) e autor principal do estudo mencionado. 

Esta parte do cerebro é a encargada de procesar o medo e a maior parte das emocións de carga negativa como a ira. "Cando vemos imaxes de algo que pode ser unha ameaza, a amígdala actívase, unha actividade que se pode medir con resonancias funcionais e outras técnicas de neuroimagen", explica Strange.


Con todo, dado que a amígdala é unha estrutura moi profunda do cerebro, estas técnicas carecen da resolución suficiente para ver como funciona o proceso. Fan falta outras técnicas, como o uso de electrodos implantados nesta rexión cerebral.


A rápida resposta do cerebro ante o medo.

No estudo, os investigadores contaron coa colaboración de 11 pacientes en tratamento  por epilepsia, que durante unha semana levaron implantes de electrodos que rexistraban toda a súa actividade cerebral.


Supervisados polo doutor Antonio Gil-Nagel, coautor do estudo e neurólogo do hospital Rúber Internacional, os pacientes colaboraron en dous experimentos. No primeiro, mostróuselles imaxes de caras neutras, caras con medo  e caras de felicidade. "Cando viron as imaxes de caras con medo , observamos que a actividade da amígdala acendíase súper rápido, a uns  70 milisegundos, é dicir , a amígdala detectaba unha ameaza en tempo  marca", conta Strange.


Ao mesmo tempo, os investigadores rexistraron a actividade na cortiza visual deses  pacientes e viron que nesta área do cerebro, tras ver as caras con medo, o sinal de resposta tardou 170 milisegundos en chegar, é dicir, cen milisegundos máis tarde que á amígdala, "un tempo que no cerebro é unha eternidade", puntualizou Strange.


Como é este 'atallo'.

Nun segundo experimento, os pacientes viron escenas desagradables pero que non implicaban perigo. Neste caso, a actividade na amígdala tardou uns 200 milisegundos, o que significa que o cerebro só utiliza o atallo "para estímulos que representan unha ameaza", conclúe.


Este atallo neuronal é un circuíto neuronal formado por células do tipo 'magnocelular', as máis rápidas levando información ao cerebro, mesmo aínda que sexan de baixa frecuencia, mala calidade ou borrosas, explica Strange.


A investigación conclúe que este circuíto  neuronal é o encargado de transmitir a información máis urxente para a supervivencia, e que o fai a tal velocidade que é unha "reacción automática que non se pode controlar conscientemente".



Saber isto, axudará a entender e tratar enfermidades como a ansiedade ou as fobias, porque "é importante saber que hai mecanismos que non son controlables baixo nosa vontade consciente e que se transmiten ao cerebro a tal velocidade que son algo automático".


This Crush, a emerxente rede social que propicia o ciberacoso escolar

0
0

A ferramenta, que permite actuar de forma anónima, conta con milleiros de usuarios menores de idade.


El Periódico Mediterráneo


A nova rede social de moda entre os adolescentes, This Crush, puxo en alerta a profesores e expertos pola súa opacidade e porque pode converterse, se non se manexa ben a situación, nunha perigosa arma de ciberacoso nos institutos. O principal atractivo da aplicación, que no último ano conseguiu miles de usuarios, é a posibilidade de interactuar e enviar mensaxes ou comentarios de forma anónima. Aínda que non hai datos concretos sobre cantos cataláns utilízana, Ferran Lalueza, profesor da Universitat Oberta de Catalunya (UOC), cifra en centos de miles as descargas que se fixeron aquí. E a pesar de que as normas de uso limítana á maioría de idade, falsear esta información é fácil e calcúlase que moitos perfís corresponden a menores de idade, sobre todo entre 13 e 16 anos.


Lalueza, profesor dos Estudos de Ciencias da Información e da Comunicación da UOC e experto en redes sociais, comprobou como a aplicación é cada vez máis popular e que as limitacións impostas pola empresa que o comercializa non garanten un bo uso da mesma. O docente explicou en declaracións á Agència Catalá de Notícies (ACN), que a pesar da obrigatoriedade de ser maior de idade para abrirse un perfil, é fácil mentir e a compañía, con sede social en Israel, remítese ás leis deste país e deixa toda a responsabilidade ao usuario e, no caso de que sexa menor, ao seu titor.


Outra vez, o anonimato
O perigo de This Crush radica no seu principal atractivo, o anonimato. Como xa ocorreu hai uns anos con outras redes sociais como Gossip, os usuarios poden interactuar con outros usuarios, xa sexa a través de mensaxes ou comentarios, de forma anónima. A "coartada" inicial, neste caso, é, segundo afirma a empresa creadora, poder enviar "gabanzas" e halagos, e poder facilitar a declaración de amor entre os usuarios, pero tal como explica Lalueza, esta primeira impresión deriva cara a insultos, ataques verbais ou comentarios de mal gusto, que, nalgúns casos xa derivaron en denuncias ante a Policía.

O problema dáse, explica Lalueza, porque a pesar de ser unha rede para maiores de idade, os usuarios sitúanse entre os 12 e os 20 anos, e na súa maioría, entre os 13 e os 16 ou 17, xa que o atractivo do anonimato "afortunadamente" vai remitindo coa idade e, aínda que tamén as hai, as actuacións das persoas maiores nesta liña son máis residuais.



Este anonimato é de feito o único valor engadido de This Crush, que a nivel de contido aprovéitase doutras plataformas como Instagram ou Facebook, e que a nivel de interfaz ten mesmo unha aparencia 'vintage'. 


Descoñecido polos pais
Uno dos escollos con que se poden atopar as familias á hora de evitar que esta ferramenta se converta en arma de acoso é o descoñecemento da súa existencia. Lalueza lembra que outras redes como Facebook, Twitter ou Instagram son máis populares entre o público adulto e os fillos poden coincidir cos pais, que coñecen o seu funcionamento para poder detectar un uso inadecuado.

Precisamente neste aspecto, coincide o investigador da asociación Non ao Acoso Escolar (NACE), Josep Adoitar, que recoñece o difícil que lles resulta á maioría dos pais estar ao día de todas as novidades nas redes sociais ou aplicacións, e por tanto, cre que formarse e actualizarse é das poucas ferramentas que teñen as familias.



Adoitar advirte de que este tipo de redes sociais, que facilitan o anonimato, dan aos acosadores unha falsa sensación de cobertura que lles permite actuar con impunidade porque a situación facilítao. O ciberacoso, lembra este experto, afecta a un 20% dos escolares e cada vez é máis frecuente sobre todo en idades máis baixas, xa que a idade á que o nenos empezan a utilizar dispositivos móbiles, computadores ou videoxogos é cada vez máis temperá. 

A dislexia: guía de detección e actuación na aula

Efecto Dunning-Kruger

0
0



Rincón de la psicología


O efecto Dunning-Kruger pode resumirse nunha frase: canto menos sabemos, máis creemos saber. É un rumbo cognitivo segundo o cal, as persoas con menos habilidades, capacidades e coñecementos tenden a sobrestimar esas mesma habilidade, capacidades e coñecementos. Como resultado, estas persoas adoitan converterse en ultracrepidianos; xente que opina sobre todo o que escoita sen ter idea, pero pensando que sabe moito máis que os demais.


O problema é que as vítimas do efecto Dunning-Kruger non se limitan a dar unha opinión nin a suxerir senón que tentan impor as súas ideas, coma se fosen verdades absolutas, facendo pasar aos demais por incompetentes. Obviamente, lidar con eles non é fácil porque adoitan ter un pensamento moi ríxido.


O delincuente que tentou volverse invisible con zume de limón


A mediados de 1990 produciuse na cidade de Pittsburgh un feito que poderiamos catalogar, cando menos, de sorprendente. Un home de 44 anos atracou dous bancos en pleno día, sen ningún tipo de máscara para cubrir o seu rostro e protexer a súa identidade. Obviamente, aquela aventura delituosa tivo unha vida moi curta xa que ao home detivérono rapidamente.


Cando o apresaron, McArthur Wheeler, que así se chamaba, confesou que se aplicou zume de limón na cara xa que este faríalle aparecer invisible ante as cámaras. “Pero se me púxen zume de limón!”, foi a súa resposta cando o arrestaron.


Máis tarde coñeceuse que a idea do zume foi unha suxestión de dous amigos de Wheeler. Wheeler puxo a proba a idea aplicándose zume na súa cara e sacándose unha fotografía, na cal non apareceu o seu rostro. É probable que se debese a un mal encadre, pero aquela “proba” foi definitiva para Wheeler.


A historia chegou a oídos do profesor de Psicoloxía social da Universidade de Cornell, David Dunning, quen non podía dar crédito ao que sucedera. Aquilo levoulle a preguntarse: É posible que a miña propia incompetencia impídame ver esa incompetencia?


Nin curto nin preguiceiro, púxose ao choio, xunto ao seu colega Justin Kruger. O que acharon na serie de experimentos deixáronos aínda máis sorprendidos.


O estudo que deu orixe ao efecto Dunning-Kruger 


Nunha serie de catro experimentos, os psicólogos analizaron fundamentalmente a competencia das persoas no ámbito da gramática, o razoamento lóxico e o humor.


Aos participantes pedíronlles que estimasen o seu grao de competencia en cada un deses campos. A continuación  realizaron unha serie de test que avaliaban a súa competencia real.


Entón os investigadores notaron que canto maior era a incompetencia da persoa, menos consciente era dela. Paradoxalmente, as persoas máis competentes e capaces adoitaban infravalorar a súa competencia e coñecemento. Así xurdiu o efecto Dunning-Kruger.


Estes psicólogos concluíron ademais que as persoas incompetentes en certa área do coñecemento:


- Son incapaces de detectar e recoñecer a súa incompetencia.


- Non adoitan recoñecer a competencia do resto das persoas.


A boa noticia é que este efecto se dilúe a medida que a persoa incrementa o seu nivel de competencia xa que tamén é máis consciente das súas limitacións.


Por que canto menos sabemos, máis creemos saber?


O problema desta percepción irreal débese a que para facer algo ben, debemos ter polo menos un mínimo de habilidades e competencias que nos permitan estimar con certo grao de exactitude como será noso desempeño na tarefa. 


Por exemplo, unha persoa pode pensar que canta estupendamente porque non ten nin idea de música e todas as habilidades necesarias para controlar adecuadamente o ton e timbre da voz e levar o ritmo. Iso fará que diga que “canta como os anxos”, cando en realidade ten unha voz espantosa. 


O mesmo ocorre coa ortografía, si non coñecemos as regras ortográficas, non poderemos saber onde nos equivocamos e, polo tanto, non seremos conscientes das nosas limitacións. 


De feito, o efecto Dunning-Kruger pódese aplicar a todas as áreas da vida. Un estudo realizado na Universidade de Wellington desvelou que o 80% dos condutores cualifícanse por encima da media, o cal, obviamente, é estatisticamente imposible.


Este rumbo cognitivo tamén se aprecia no ámbito da Psicoloxía. Tal é o caso das persoas que afirman que “o meu mellor psicólogo son eu mesmo”, simplemente porque descoñecen por completo como lles pode axudar este profesional e a complexidade que encerran as técnicas psicolóxicas.


En práctica, creemos que sabemos todo o que é necesario saber. E iso convértenos en persoas sesgadas que se pechan ao coñecemento e emiten opinións coma se fosen verdades absolutas.


Como minimizar o efecto Dunning-Kruger, polo noso propio ben?


Todos cometemos erros por falta de cálculo, coñecementos e previsión. A historia está repleta de erros épicos, como o da emblemática Torre de Pisa, que comezou a inclinarse mesmo antes de que terminase a construción, e fai relativamente pouco o goberno francés gastou miles de millóns nunha flota de trens novos, para despois descubrir que eran demasiado anchos para unhas 1.300 plataformas de estación. 


No noso día a día tamén podemos cometer erros por falta de experiencia e por sobreestimar nosas capacidades. Os erros non son negativos e non debemos fuxir deles  senón que podemos convertelos en ferramentas de aprendizaxe, pero tampouco é necesario tropezar continuamente coa mesma pedra xa que chega un punto en que resulta frustrante. 


De feito, debemos manternos atentos a este rumbo cognitivo porque a incompetencia e a falta de autocrítica non só fará que cheguemos a conclusións equivocadas senón que tamén nos impulsará a tomar malas decisións que terminen danándonos.


Isto significa que, nalgúns casos, a responsabilidade polos “fracasos ou erros” que experimentamos ao longo da vida non recae nos demais nin é culpa da mala sorte senón que depende da nosa deficiente autoevaluación.


Para minimizar o efecto Dunning-Kruger e non converternos nesa persoa que opina sobre todo sen ter idea de nada, o máis importante é aplicar estas sinxelas regras:


- Se consciente polo menos da existencia deste rumbo cognitivo.


- Deixa sempre un espazo para a dúbida, para formas diferentes de pensar e facer as cousas.


- Opina sempre desde o respecto aos demais, por moi seguro que esteas da túa opinión, non tentes impola. 


Debemos lembrar que ninguén é experto en todas as materias de coñecemento e ámbitos da vida, todos temos carencias e ignoramos moitas cousas. Por tanto, o mellor é enfrontar a vida desde a humildade e coa actitude do aprendiz.


Como lidar coas persoas que non recoñecen a súa incompetencia ou descoñecemento?


As persoas que opinan tallantemente sobre todo sen ter idea e que subestiman aos demais, adoitan xerar un grande malestar. A nosa primeira reacción será irritarnos ou enfadarnos. É perfectamente comprensible, pero non servirá de nada. No seu lugar debemos aprender a manter a calma. Lembra que só pode afectarche aquilo ao que lle dás poder, o que consideras significativo. E sen dúbida, a opinión dunha persoa que non é experta na materia e nin sequera sabe do que fala, non debería ser significativa.


Se non desexas que a conversación vaia máis aló, simplemente dille: “Escoitei a túa opinión. Grazas”, e resolve o asunto. Se realmente che interesa que esa persoa saia do seu estado de descoñecemento e sexa máis consciente das súas limitacións, o único que podes facer é axudarlle a desenvolver as súas habilidades nesa área.


Evita frases como “non sabes do que falas” ou “non tes nin idea” porque desta forma só lograrás que esa persoa senta atacada e se peche ás túas propostas. No seu lugar, expón unha nova perspectiva. Podes dicir: “xa che escoitei, agora imaxina que as cousas non fosen exactamente así”. O obxectivo é lograr que esa persoa se abra a opinións e formas de facer diferentes.


Tamén podes recalcar a idea de que todos somos inexpertos ou mesmo profundos desconocedores nalgúns campos, non é algo negativo senón unha incrible oportunidade para seguir aprendendo e crecer como persoas.

Programa de Habilitación Auditiva PHAIC

0
0



Lenguaje en flor


O Programa de Habilitación Auditiva - PHAIC é un proxecto no que se traballan as diferentes fases de adestramento auditivo (detección, discriminación, identificación, recoñecemento e comprensión) para o alumnado provisto dun implante coclear e/ou audífonos.


Tamén é moi adecuado para o alumnado con problemas fonolóxicos, para o recoñecemento dos diversos sons ambientais, como paso previo á discriminación dos sons da fala ou para traballar a discriminación auditiva xeral.


O proxecto preséntase nun cartafol comprimido que contén os seguintes recursos:


- O proxecto PHAIC en HTML5.

- O proxecto PHAIC en Jclic  Player.

- Un documento en pdf  coa explicación do programa.

- Un documento en pdf  con imaxes reais para asociar cos pictogramas que se atopan no proxecto.

- Un documento en pdf  co rexistro e seguimento das distintas fases do programa.


Se utilizades a versión en HTML5, recomendámosvos que empreguedes Google Chrome ou Mozilla Firefos.


Este proxecto foi aprobado pola Consellería de Educación da Xunta de Andalucía na convocatoria de 2016 (Resolución de 21 de xullo de 2016, da Dirección Xeral de Innovación pola que se aproban proxectos de investigación e innovación educativa e de elaboración de materiais curriculares).









Descargar


Regulamento Xeral de Protección de Datos. Guía para centros educativos

0
0



Junta de Castilla y León


Esta guía, que está precedida por un Decálogo do correcto uso da información persoal, inclúe os conceptos e principios básicos en materia de protección de datos co obxectivo de comprender máis facilmente a súa aplicación nas concretas situacións que se presentan na práctica tendo presente a perspectiva do novo Regulamento Xeral de Protección de Datos.


Continúa cos capítulos dedicados a dar resposta, de maneira temática, ás cuestións que os distintos integrantes da comunidade educativa fixeron chegar á Axencia, e sobre as principais novidades do Regulamento Xeral de Protección de Datos que directamente afectan o sector educativo.


Finaliza con dous anexos, un sobre os materiais, recursos e contidos da páxina da Axencia sobre o tratamento de datos dos menores de idade, www.tudecideseninternet.es, e un segundo que contén o marco normativo aplicable..




Viewing all 828 articles
Browse latest View live